خانم آرشالویس مورادیان شهروند ارمنستان و سالخورده ترین زن در استان آرارات و روستای آکنالیچ از توابع شهر اچمیاذین می باشد. او 102 سال عمر کرده است. وی از بازماندگان نسل کشی ارمنیان در سال 1915 میلادی و متولد روستای گوپال در ارمنستان غربی (آناطولی شرقی) در ترکیه است. وی در زمان نسل کشی ارمنیان کودکی سه ساله بوده است.

خبرنگار آرمن پرس پای گفتگوی این بازمانده نسل کشی نشسته که خلاصه ای از این گفتگو به سمع و نظر شما می رسد.

فکر میکنی من با اراده خود به اینجا آمدم؟ هرگز، ترکها حمله کردند،همه کس و همه چیز را نابود و ما را از سرزمین های آبا و اجدادی خود بیرون کردند،ما خوشبخت بودیم چون سر از ارمنستان در آوردیم، خدا را شکر میکنم که زنده مانده ام و تا به امروز زندگی می کنم.

این اولین سخنانی است که این پیر زن 102 ساله بر زبان می آورد و در ادامه می گوید: من سه برادر داشتم پدرم یغینازار و مادرم نوارت نام داشتند آنها من و برادرانم را در پارچه ای پیچیدند و لای علوفه در  یک ارابه پنهان کردند.  بسیاری از پدران و مادران برای نجات جان فرزندانشان از این روش استفاده می کردند ما اینگونه نجات یافتیم.

پدرم دارای تحصیلات عالی بود و زندگی خوبی داشتیم اما به هر حال زیر سلطه ترکان عثمانی روزگار سختی سپری میکردیم.خانم مورادیان کمی مکث کرده و گویی چیزی به خاطر می آورد او می گوید:یادم می آید روزی پدرم سراسیمه به خانه آمد و تعریف کرد که چگونه سربازان ترک چهل جوان ارمنی را جدا و در وسط روستا به آتش کشیده اند،روزهای بسیار سختی بود پدران و مادران ما سختی های بسیاری را متحمل شده اند.

خانم آرشالویس مورادیان در سال 1933میلادی با هموطن خود ساهاک ازدواج کرده و دارای ده فرزند می شوند وی برخلاف سرگذشت هولناک، خود را خوشبخت احساس کرده وی می گوید: در این روستا بیش از یکصد فرزند در دستانم متولد شده اند.

تنها چیزی که این پیرزن را آزرده می نماید از دست دادن فرزندانش است آنها یکی یکی می روند و او را تنها می گذارند.

سالخورده ترین زن این روستا در جواب پرسش خبرنگار در خصوص اینکه آیا دوست دارد دوباره به ترکیه و ارمنستان غربی باز گردد می گوید: اگر همین حالا مرا همراهی کنی می آیم من  هرگز امیدم را برای دیدن دوباره موطن مادریم از دست نداده ام. من باور دارم انکار نسل کشی ارمنیان از سوی ترکها عمر چندانی نخواهد داشت ... من ایمان دارم.