به نقل از سایت: www.irna.ir
یک استاد زبان شناسی گفت: قرائت و ترجمه جدید 70 کتیبه اورارتویی در ایران شامل سنگ نوشته، صخره نوشته و...توسط پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری انجام شد.
مریم دارا روز چهارشنبه در بیست و سومین نشست علمی موزه ملی ایران افزود: طرح موضوع کتیبه های اورارتویی موزه ملی ایران در راستای انجام پژوهشی با عنوان قرائت و ترجمه جدیدی از تمامی کتیبه های اورارتویی ایران از زبان و خط اورارتویی به فارسی انجام شد.
مردم امپراتوری اورارتو (قرن ششم پیش از میلاد) در حومه دریاچه وان به پایتختی شهری در نزدیکی شهر کنونی وان و در بلندی های ارمنستان که امروزه در شرق آناتولی در ترکیه کنونی، زندگی می کردند.
وی اضافه کرد که این پژوهش همراه با تمامی آرا و تفاسیر گوناگون قدیمی و جدید و همچنین نظرات پژوهشگر در خصوص هر کتیبه و قرائت و ترجمه آنها و بررسی تاریخی –فرهنگی کتیبه ها همراه بوده است.
این استاد زبان شناسی افزود: برخی از مطالعات انجام شده در زمینه اجرای این طرح در موزه ملی ایران انجام گرفته که در اینجا ارایه می شود.
دارا ضمن معرفی کوتاهی از تاریخ فرهنگ اورارتوها، درباره سنگ نوشته هایی از بسطام که یکی از آنها در تالارایران باستان نمایش داده می شود،
ازاستل مرگه کاروان، سنگ نوشته قلاتگاه، سنگ نوشته سیاه چشمه، الواح کوچک بسطام، سفال نوشته ها، گوی ها و اثر مهرهای اورارتویی در ایران که در مجموعه موزه ملی ایران نگهداری می شوند سخن گفت.
به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، این استاد زبانشناسی اظهار داشت: حدود 1700کتیبه تاکنون از اورارتوها شناسایی شده که بیش از 70 کتیبه در ایران به دست آمده است.
به گفته دارا، کتیبه های اورارتویی ایران شامل سنگ نوشته ، صخره نوشته ، فلز نوشته ، لوح، سفال نوشته ، جای مهر و گوی هستند و موزه ایران باستان از جمله موزه هایی در جهان است که کتیبه های اورارتویی در آنها نگهداری می شود.
اورارتوها از حدود قرن نهم تا هفتم ق.م در محدوده سواحل میان سه دریاچه ارومیه ایران ، سوان ارمنستان و وان ترکیه حکومت می کردند.این پادشاهی با قدرت گرفتن به نواحی دیگر مانند شرق دریاچه ارومیه و شمال غرب دریاچه وان نیز گسترش یافت. آثاری که از این اقوام باقی مانده عمدتا از استان های آذربایجان شرقی و آذربایجان غربی به دست آمده است.
اورارتوها در طول حکومت خود از زبان آشوری و اورارتویی و همچنین خط میخی و هیروگلیف استفاده می کردند و زبانشان هم خانواده زبان حوری بود.