از کشتار ارمنیان در امپراتوری عثمانی یکصد سال می گذرد، جنایاتی که مقابل دیدگان آلمان، متحد ترکیه بوقوع پیوست و شاهد پاکسازی یک ملت گردید. نوشتن و سخن گفتن از نسل کشی ارمنیان در ترکیه تبعات بسیار سنگینی در پی دارد و شما می توانید به زندان افتاده و حتی کشته شوید. بر خلاف آن در کشور ما آلمان حق آزادی بیان وجود دارد، و کسی شما را بخاطر نوشتن و بیان واقعیات نسل کشی مجازات نمی کند. متاسفانه تنها سوئیس، اسلوونی، اسلوواکی و یونان قانون مجازات انکار کنندگان نسل کشی ارمنیان را تصویب کرده اند و در مابقی کشورهای جهان انکار نسل کشی جرم محسوب نشده و در مقابل حق آزادی بیان تعریف می شود.

اینها تمام مواردیست که روزنامه آلمانی فرایتاگ در آستانه یکصدمین سالگرد نسل کشی ارمنیان در خصوص سکوت آلمان و دیگر قدرت های بزرگ بر این واقعه نوشته و پرداخته است.

روزنامه در ابتدا به اسرائیل کشوری که خود بزرگترین قربانی نسل کشی است اشاره کرده و می نویسد:

جای تعجب دارد کشوری که به خوبی با تاریخ آشنا بوده و می داند که نسل کشی ارمنیان تمرین و مقدمه ای بود تا نازیها هولوکاست یهودیان را اجرا کنند، سکوت اختیار کرده، به رسمیت نمی شناسد و مجازاتی برای انکار کنندگان آن در نظر نمی گیرد. البته در این مورد می بایست روابط خاص ترکیه با اسرائیل را با دقت مورد بررسی قرار داد.

در خصوص ایالات متحده آمریکا موضوع کمی متفاوت است، به رسمیت شناختن و تصویب قانون مجازات انکار کنندگان نسل کشی برای آن کشور می تواند تبعاتی به همراه داشته باشد. آمریکا به دو دلیل از تصویب این قانون خودداری می کند نخست نمی خواهد بخاطر آنچه در گذشته بوقوع پیوسته روابط خود با ترکیه متحد استراتژیک خود را مخدوش کند، و دوم اینکه آمریکائیها به خوبی واقفند تشکیل کشور آمریکا بمانند تشکیل ترکیه بدنبال کشتار بومیان میسر شده است. ارمنیان در آسیای صغیر هزاران سال قبل از آنکه حتی یک ترک وجود داشته باشد مستقر شدند و آمریکا نیز در سرزمینهای متعلق به بومیان سرخپوست موجودیت یافته است.

این روزنامه در ادامه به دلایل انکار ترکیه در پذیرش نسل کشی ارمنیان پرداخته و می نویسد:

جواب بسیار ساده است،ترکها هیچ گونه سند محکمه پسندی که بتواند خلاف این ادعا را اثبات کند در اختیار نداشته و نسل کشی ارمنیان برای جهانیان یک واقعیت اثبات شده و مسلم است، حتی اگر تمام دولتهای تُرک آن را انکار کنند.ترکیه امروز بر سرزمین هایی استوار شده که تمامی آن بر اثر جنگ، خونریزی و تجاوز بدست آمده است،

و ترکیه در صورت پذیرش،از لحاظ انسانی و با توجه به قوانین بین المللی می بایست به تمامی بازماندگان ارمنی و حتی دیگر مسیحیان ساکن درامپراتوری عثمانی که در خلال جنگ اول جهانی نابود شده اند غرامت بپردازد و حتی شاید مجبور شود سرزمینهای تاریخی ارمنیان را بازگرداند.

اما کشور ما آلمان و اینکه چرا تاکنون دولت و مجلس ما از پذیرش رسمی نسل کشی ارمنیان سرباز می زند؟

دولت و مجلس آلمان به خوبی به اهمیت و تاثیرگذاری جامعه تُرک مقیم آلمان واقف است وبه عبارتی نمی خواهد توازن سیاسی جامعه آلمان دچار اختلال شده و باعث رنجش خاطر ترکهای مقیم این کشور شود. آلمان در طول جنگ اول جهانی با وجود اینکه می توانست مانع از کشتار ارمنیان شود چشمان خود را بر جنایاتی که متحدش ترکیه انجام می داد بسته نگاه داشت.برای آلمان و مردم این کشور آنچه قبل از هولوکاست یهودیان اتفاق افتاده بود از اهمیت کمتری برخوردار بود و همانند خاطرات جنگ بسیار زود از حافضه مردم پاک شد. دولت و مردم آلمان با پذیرش رسمی هولوکاست و پرداخت غرامت دیگر خود را گناهکار نمی دانند.

اما از آنجا که مسئله نسل کشی تا به امروز ادامه داشته و ملتهایی که مرتکب نسل کشی می شوند کمتر مورد بازخواست و مجازات واقع می گردند، نشان دهنده این واقعیت است که آلمان تا کنون نتوانسته از تاریخ خود درس عبرت بیاموزد.

هولوکاست یهودیان در عین اینکه وحشتناک و منحصر بفرد بود شکی نیست،اما آنچه امروز برای ما حائز اهمیت است و باعث شده تا جهان شاهد دیگر نسل کشی ها باشد، بی تفاوتی آلمان و دیگر قدرت های بزرگ است که با بی پاسخ گذاشتن جنایات عثمانی ها راه را برای دیگر نسل کشی ها هموار می سازند.

http://news.am/eng/news/260585.html